Πόσο δύσκολο να μπορείς να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου.
Πόσα νεκρά κύτταρα ζώης επάνω στο σάπιο σώμα σου.
Πόσες χαμένες προσπάθειες να αναπνευσεις άπνοο οξυγόνο.Τίποτα δεν δίνεται όση δύναμη και να βάλεις για να αρπάξεις.
Ταξιδέυει ο νους ενώ θα πρεπε να ταξιδευει το σώμα πάνω σε άλλα σώματα.Φοράς γυαλιά στα μάτια ενώ θα πρεπε να φοράς στην ψυχή.
Ξεπλένεις το πρόσωπο και το σώμα ενώ θα πρεπε να καθαρίζεις την ψυχή.
Σταματάς να νιώθεις για να μην πληγώνεσαι ενώ δεν θα σταματούσες να περπατάς για να μη σκοντάψεις.
Κοιμάσαι τη νύχτα για να επιδιορθώσεις τις βλάβες που προκάλεσε ή μέρα μέσα σου.
Κλείνεις τη θάλασσα σε πεθαμένα κάδρα για να τη έχεις πλάι σου αντί να την μυρίσεις για να την βάλεις μέσα σου.
Ξεσκονίζεις αναμνήσεις για να μην τις θολώνει η σκόνη μπας και ζωντανέψει η ανύπαρκτη χαρά.
Αναμασάς ασπρόμαυρες απόψεις που μοιάζουν δοντια χαλασμένα για να μην σε αποκάλουν βουβή.
Ακατανόητες σκιές τρομάζουν τους τοίχους σου και βελόνες οι στάλες της βρόχης τρυπάνε το κορμί σου.
Ζεις.... την ζώη που δεν υπάρχει, αγαπάς με πνιγμένη αγάπη, νιώθεις με πέτρινη καρδιά, δακρύζεις με δάκρυ στέρεο.
Καταλαβέ το όλοι θέλουν να σε σώσουν απ τον γκρεμό αλλά δεν έχουν χέρια να σε τραβήξουν.και πως... αφού στο ένα το κινητό στο άλλο το χρήμα.