Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Δεν θα αρχίσω την ιστορία.
Μόνο το τέλος.
Μόνο τελείες πια.
Είπαμε, δεν στερηθήκαμε "τελών¨. Καλές αρχές αναζητούνται.
Όλα ήταν καλά, λοιπόν, όσο ζούσαμε την προσπάθεια μιας καλής αρχής.
Έπειτα το φρικασέ.
Σκοτωμένη απ΄τη δουλειά σκέφτηκα να σου κάνω φρικασέ.
Και σ΄ αναζήτησα να καμαρώσω να χορταίνεις.
Πουθενά εσύ.
Με κοίταξε ο εαυτός μου στον καθρέφτη με βλέμμα ¨στα λεγα εγώ..¨
Ααα, γύρισε τότε εκείνο το φρικασέ κατά πάνω μου και το λούστηκα, μα έφτιαξα ο βλάκας τόσο πολύ που κόντεψα να πνιγώ.
Όχι, δεν κόντεψα, πνίγηκα στους εμετούς.
Άμυνα της ψυχής ο εμετός και βγήκες επιτέλους απ΄τα σωθικά μου όπως όλοι οι ¨κλασικοί άχρηστοι πρίγκιπες που πουλάνε μούρη¨, καθούμενοι, πάντα, στις ρίζες των δέντρων, και ποτέ, ποτέ μια προσπάθεια να τ΄ανέβουν το ρημάδι.
Σ΄αυτό το σημείο, έχω να σου πω ότι: Ο εαυτός μου δεν με πρόδωσε.
Εγώ, έκανα τις υπερβάσεις μου. Όλες. Ε, πήα μου; Τις έκανα, δεν τις έκανα;
Εγω, δεν πρόκειται να λυτρωθώ ποτέ, άλλωστε, γιατί έχω προσβάλει αυτόν τον κόσμο...
Εγώ σεβάστηκα τον ύπνο σου, μα εσύ ποτέ την αϋπνία μου.
Ο καταπιεσμένος εσύ, λοιπόν.
Και ο στερημένος.
Όχι, εγώ δεν πρόκειται, κανένα αρρωστημένο, καταπιεσμένο πέος ν΄αγαπήσω.
Αυτό είναι ειλικρίνεια.
¨δεν, θέλω, δεν μπορώ, για όνομα Του Θεού τι είναι αυτά που γράφεις, με κούρασες, δεν ταιριάζουμε (σχεδόν νομοτελειακό, Γιάννη μου), μου τη σπας ¨ και άλλα μυριάδες.
Ξήγα ρε συ.
Ανθρωπιά.
Τόσο δύσκολο στα μέρη σας;

3 σχόλια:

tsoumepa είπε...

η ανάγκη του ξεράσματος είναι αλήθεια πολύ συμβολική διαδικασία..
επίπονη
αλλά κάργα λυτρωτική.
Έτσι αν βγήκε
και τον πήρε το καζανάκι εκεί κάτω που του πρέπει..
Ρόδες τρίζουνε και σούπερ γκόμενες χορεύουνε.
Εσύ σε χόρτασες (και όχι φρικασέ παπάρια), εσύ σε αγγίζεις, εσύ σε πας μια χαράδρα παραπέρα.
κι αυτό κανείς άχρηστος πρίγκηψ δε μπορεί να το...πουλήσει.

πηα
πηα
πηα

λεμόνια - πορτοκάλια
& βουρ για τροιζηνία!

κατάδικο είπε...

το ξέρεις ετσί; εμείς δεν χρειαζόμαστε άλλο φως, τα πρόσωπά μας φέγγουν κιας έχει έξω η ζωή βαθιά μεσάνυχτα.
Τόσο όμοιος με τους εναπομείναντες, καμια μεμβράνη διαφορετικότητας.
απλά ο προηγούμενος στα προηγούμενα. Άραγε, οι επόμενοι στα επόμενα;
Τα εγλήματα τελέστηκαν.
Η βλάβη ανήκεστη.
δεν υπάρχει συγγνώμη, άρα, ούτε συγχώρεση.
Γειά χαρά...στ΄άστρα που δεν μέτρησα.

tsoumepa είπε...

το έχει πει κι ο ποιητής:

κι αφού βάλω σε μια τάξη
τ' ασυμμαζευτα...
παρ' τον δρόμο που σου πρέπει τον αγυριστο...