Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Ω! είναι ωραία να μένεις στο κέντρο!

Έρχεται πρώτα εκείνη με την κόκκινη καρδιά-καταλαβαίνω.
Χαρωπή και κεφάτη πάντα.
Βγάζει από εντός της περισσή αναπνοή και την απλώνει στον αέρα..έτσι,
να χεις να ζήσεις κι εσύ σήμερα.
Ανοίγει τα ελαφίσια μάτια από ενθουσιασμό και λαλεί τις πρικγιπο-ιστορίες και σε πάει σε κείνα τα μέρη, τα ωραία.
Εκεί που οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και ό,τι κατεβάσει η κούτρα συζητιέται και αποσυντίθενται τα προβλήματα και υπάρχει ζωή.
Άλλος πλανήτης η καταλαβαίνω-καρδιά της.
Πω!Πω! πέρασε η ώρα. πρέπει να φύγει.
Με χαμόγελο την αποχαιρετίζεις κι ονειρεύεσαι την ζήση της τώρα που θα πάει να αγκαλιαστεί με τον πρίγκιπα!
Φεύγει...
Ααα, πως σκοτεινιάζει όταν φεύγει...

Ω, ναι είναι ωραία να μένεις στο κέντρο.
Έρχεται κι η άλλη, εκείνη με την δεν μισώ ποτέ αλλά φοβάμαι-καρδια.
Ζοφερή με θολό βλέμμα, τόσο αφοσιωμένη στα όλα!
Μονάκριβη! Δεν μιλά τόσο, μα λέει τα περισσότερα.
Έρχεται πιο συχνά γιατί στη δική της οικογένεια κάνει κρύο.
Βλέπεις όταν αφήνονται οι τρύπες με τον καιρό στον τοίχο, ρίχνουν τον τοίχο ολάκερο όταν φυσά ο άνεμος.
Κι έρχεται εκείνη να ζεσταθεί στην θαλπωρή που άφησε η πίσω της η πρώτη.
Α! να το. Έχει κι εκείνη ραντεβού!
Άλλη ιστορία , άλλος κόσμος, μεγάλες παρέες, αποπνικτικές αγκαλιές απ΄αυτές που σου στραπατσάρουν τα μάγουλα όταν βρίσκεσαι εντός τους.
Πω! πω! πέρασε η ώρα...το ραντεβού.
Με χαμόγελο την αποχαιρετίζεις και ονειρεύεσαι την ζήση της τώρα που θα χωθεί σε τρικούβερτες αγκαλιές.
Φεύγει...
Ααα, πως σκοτεινιάζει όταν φεύγει...

Ω! ναι είναι ωραία να μένεις στο κέντρο!
Έρχεται απ΄το σπίτι σου κι άλλη, η μικρότερη.
Πάντα πριν το ραντεβού της να σου διηγηθεί τους νεανικούς έρωτες και τα εφηβικά πάθη, έτσι για να χεις κι εσύ παρελθόν να σκέφτεσαι σήμερα.
Κι έπειτα φεύγει...
Αααα, πως σκοτεινιάζει όταν φεύγει...

Άλλοτε έρχονται κι άλλοι στο σπίτι σου όταν μένεις στο κέντρο,
πριν τα ψώνια...μετά τα ψώνια..
Κάποιοι άλλοι έρχονται και δεν ξανάρχονται.
διότι δεν δύνανται να αντέχουν τόση παράφορη αγάπη σ΄ένα τόσο μικρό κουζινάκι.

Ναι! είναι ωραία να μένεις στο κέντρο.

Μόνος.

Καρφωμένος στο κεντρικό πλακάκι της κουζίνας.

Ακίνητος, αμίλητος.

Ονειρεύεσαι την ζωή των άλλων, αυτών που σε επισκέπτονται.

Είναι ωραία να μένεις στο κέντρο!

Κιαν εσύ δεν έχεις ζωή, τι έγινε;
Έχουν τόσοι άλλοι...


Κι είναι και κάτι ξένοι μπαμπάδες καμια φορά, που θέλουν να δώσουν 14€
το μήνα να συνεισφέρουν στον κόπο σου.
Μα γιατί τέτοιο ξόδεμα;
13€ και 62,5 λεπτά είναι υπέρ αρκετά!

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Ήτοι...

αι Ήττες...

η Ήττα..

ο Ήταν.-

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Θ`αφήσω τις δουλειές και τις αναβολές
θα πάρω τη ζωή μου να πάω στις εξοχές
στα καθαρά νερά σε ρέματα βαθιά
θ`ανοίξω τα φτερά μου πάνω απ` τη θάλασσα
Θα πάρω τον καιρό σαν βήμα τυχερό
χειμώνες καλοκαίρια με βλέμμα καθαρό
Μη με ρωτάς που ζεις για να `ρθεις να με βρεις
τα σύνορα του κόσμου μονάχη να διαβείς


Κουράστηκε η ψυχή μου ελπίδες να μετρά
να βλέπει τα καράβια κρυμμένη στη στεριά
θέλω να βγω στον ήλιο στο φλογισμένο φως
στο γέλιο των ανόμων αθώος και μικρός..

Θα γίνω του νερού μια στάλα ουρανού
που χάνεται στο κύμα μ` απόκληρο του νου
Θα γίνω στον καιρό ένα πουλί μικρό
της άνοιξης τα χείλη γλυκά να τα φιλώ,
στην άλλη τη μεριά βουίζουν τα παιδιά
μελίσσι που γεννάει το γέλιο στην καρδιά
όταν θα βγούμ' εκεί με σώμα και ψυχή
πιασμένοι χέρι-χέρι σ` ατέλειωτη γιορτή

Κουράστηκε η ψυχή μου ελπίδες να μετρά
να βλέπει τα καράβια κρυμμένη στη στεριά
θέλω να βγω στον ήλιο στο φλογισμένο φώς
στο γέλιο των ανόμων αθώος και μικρός..

Δημητρης Ζερβουδάκης
Αλεξανδος Στεφόπουλος

φφφφφφφφφφφ..................

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Δεν θα αρχίσω την ιστορία.
Μόνο το τέλος.
Μόνο τελείες πια.
Είπαμε, δεν στερηθήκαμε "τελών¨. Καλές αρχές αναζητούνται.
Όλα ήταν καλά, λοιπόν, όσο ζούσαμε την προσπάθεια μιας καλής αρχής.
Έπειτα το φρικασέ.
Σκοτωμένη απ΄τη δουλειά σκέφτηκα να σου κάνω φρικασέ.
Και σ΄ αναζήτησα να καμαρώσω να χορταίνεις.
Πουθενά εσύ.
Με κοίταξε ο εαυτός μου στον καθρέφτη με βλέμμα ¨στα λεγα εγώ..¨
Ααα, γύρισε τότε εκείνο το φρικασέ κατά πάνω μου και το λούστηκα, μα έφτιαξα ο βλάκας τόσο πολύ που κόντεψα να πνιγώ.
Όχι, δεν κόντεψα, πνίγηκα στους εμετούς.
Άμυνα της ψυχής ο εμετός και βγήκες επιτέλους απ΄τα σωθικά μου όπως όλοι οι ¨κλασικοί άχρηστοι πρίγκιπες που πουλάνε μούρη¨, καθούμενοι, πάντα, στις ρίζες των δέντρων, και ποτέ, ποτέ μια προσπάθεια να τ΄ανέβουν το ρημάδι.
Σ΄αυτό το σημείο, έχω να σου πω ότι: Ο εαυτός μου δεν με πρόδωσε.
Εγώ, έκανα τις υπερβάσεις μου. Όλες. Ε, πήα μου; Τις έκανα, δεν τις έκανα;
Εγω, δεν πρόκειται να λυτρωθώ ποτέ, άλλωστε, γιατί έχω προσβάλει αυτόν τον κόσμο...
Εγώ σεβάστηκα τον ύπνο σου, μα εσύ ποτέ την αϋπνία μου.
Ο καταπιεσμένος εσύ, λοιπόν.
Και ο στερημένος.
Όχι, εγώ δεν πρόκειται, κανένα αρρωστημένο, καταπιεσμένο πέος ν΄αγαπήσω.
Αυτό είναι ειλικρίνεια.
¨δεν, θέλω, δεν μπορώ, για όνομα Του Θεού τι είναι αυτά που γράφεις, με κούρασες, δεν ταιριάζουμε (σχεδόν νομοτελειακό, Γιάννη μου), μου τη σπας ¨ και άλλα μυριάδες.
Ξήγα ρε συ.
Ανθρωπιά.
Τόσο δύσκολο στα μέρη σας;
Πόσο δύσκολο να μπορείς να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου.
Πόσα νεκρά κύτταρα ζώης επάνω στο σάπιο σώμα σου.
Πόσες χαμένες προσπάθειες να αναπνευσεις άπνοο οξυγόνο.Τίποτα δεν δίνεται όση δύναμη και να βάλεις για να αρπάξεις.
Ταξιδέυει ο νους ενώ θα πρεπε να ταξιδευει το σώμα πάνω σε άλλα σώματα.Φοράς γυαλιά στα μάτια ενώ θα πρεπε να φοράς στην ψυχή.
Ξεπλένεις το πρόσωπο και το σώμα ενώ θα πρεπε να καθαρίζεις την ψυχή.
Σταματάς να νιώθεις για να μην πληγώνεσαι ενώ δεν θα σταματούσες να περπατάς για να μη σκοντάψεις.
Κοιμάσαι τη νύχτα για να επιδιορθώσεις τις βλάβες που προκάλεσε ή μέρα μέσα σου.
Κλείνεις τη θάλασσα σε πεθαμένα κάδρα για να τη έχεις πλάι σου αντί να την μυρίσεις για να την βάλεις μέσα σου.
Ξεσκονίζεις αναμνήσεις για να μην τις θολώνει η σκόνη μπας και ζωντανέψει η ανύπαρκτη χαρά.
Αναμασάς ασπρόμαυρες απόψεις που μοιάζουν δοντια χαλασμένα για να μην σε αποκάλουν βουβή.
Ακατανόητες σκιές τρομάζουν τους τοίχους σου και βελόνες οι στάλες της βρόχης τρυπάνε το κορμί σου.
Ζεις.... την ζώη που δεν υπάρχει, αγαπάς με πνιγμένη αγάπη, νιώθεις με πέτρινη καρδιά, δακρύζεις με δάκρυ στέρεο.
Καταλαβέ το όλοι θέλουν να σε σώσουν απ τον γκρεμό αλλά δεν έχουν χέρια να σε τραβήξουν.και πως... αφού στο ένα το κινητό στο άλλο το χρήμα.

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Μου πέταξες το μπαλάκι της εξαφάνισης
Ωραία. στο πετάω πίσω.
Να δούμε ποιος θα κερδίσει στην αντι-στέρηση!
λες και το φιλί πήρε και την αναπνοή μου μαζί..
Ξ-έχασα να ζω.