Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Πες μου μαμά


Για πες μου, λοιπόν, μαμά, εσύ που πάντα όλα τα ήξερες, πες μου να μάθω πώς γίνονται τα παιδιά δυνατά, πώς γίνεται να μην μασάνε τα λόγια τους και να μην παίζουν με τα ξέφτια κάτω από τραπέζι, πες μου ωραία μου εσύ, πες μου, εσύ, η πιο ωραία του ουρανού και της γης, που αν γεννιόσουν ξανά πάλι η πιο ωραία μαμά θα γινόσουν, πες μου να μάθω πώς γίνονται τα παιδιά δυνατά, πες μου, μαμά, πώς αγαπούν και πώς ησυχάζουν τα παιδιά και μεγαλώνουν και καταλαβαίνουν, γιατί δεν ξέρω πως μεγαλώνουν, κρατάω καλά το πιρούνι; και μήπως κάνω λάθος στο ποτήρι του κρασιού; Για πες μου, μαμά, ποιανού είναι η θάλασσα; θα το μάθω ποτέ ή μήπως θα σβήσω χωρίς να την δω;Ψάξε και βρες, εσύ που όλα τα βρίσκεις, γιατί γίνονται όλα άλλ΄αντ΄άλλων, γιατί φεύγουν οι φίλοι μου; Πες μου, μαμά, είμαι αρκετή για να μ΄αγαπήσουν ως την άκρη τ΄ουρανού; Άραγε πάντα θα πονάω για τις λέξεις που δεν έχω να μιλήσω, πάντα, όταν σουρουπώνει, θα πονάω σωπαίνοντας για όσα είδα, για τα παιδιά με ωραίες βρόμικες φόρμες που είναι καθισμένα σε μια μικρή αυλή, για το βουνό απέναντι, για τα σύννεφα που περνούν βιαστικά, κάνοντας σχέδια, αλλάζοντας σχήματα και για την θάλασσα, μπλε και πράσινη σαν αγαπημένα μάτια..κιόλα τούτα να μου πονάνε την καρδιά και να μην μπορώ να περιγράψω όχι αυτά που είδα μα όσα ένιωσα κοιτάζοντας τον κόσμο. Τρέμει η καρδιά μου και κατρακυλά σαν άστρο που ξεκόλλησε και πάει... Πες μου, μαμά μου, ο ουρανός θα είναι πάντα εκεί ψηλά ή η καρδιά του ξεκόλλησε και πάει...

(Μυρτώ σ΄ευχαριστώ)

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Παραμύθι

Βαριά σημάδια, βαθιά καρδιά.
Μια πεταλούδα παραμορφώθηκε. Ξαναγύρισε στην παλιά (ο)μορφή της και μπήκε στο κουκούλι, αφού το ξέπλυνε πρώτα με άφθονο αρωματικό δάκρυ. Αποφάσισε μέσα εκεί να μείνει, στην αλήθεια, την μοναξιά. Έστ(ρ)εψε -με κορώνα- το κεφάλι και γίνηκε ¨ο βασιλιάς της μοναξιάς (της)¨
Αγαπήθηκε πολύ απ΄τη σιωπή και όταν άθελα, της ξέφευγε καμιά λέξη, την (χλε)έβαζε στο πλυντήριο μα-ζ(ε)ί με τ΄άλλα βρόμικα. Πάλευε να μείνει καθαρή μα η μπόχα τρύ-πωνε(ί) μ έναν εξοργιστικά εύκολο τρόπο απ΄όλες τις χαρα(μα)μάδες.
Και τον ήχο; Πως να τον σταματήσεις τον ήχο;Ξαφνικά της ήρθε ή ιδέα. Τραγουδούσε, τραγουδούσε τόσο (α)δυνατά ώστε να μην ακούει τίποτα. Και κοίτα να δεις. Την άκουσε μια άλλη πεταλούδα και την αγάπησε. Ζήτησε να μπει μες το κουκ-ούλ(η) να ζήσουνε μαζί. Όμως είχε αμπαρώσει τόσο καλά όλες τις (α)πιθανές εισόδους που ήταν σχεδόν α-(δύνατο) να την βάλει μέσα (της).Η πεταλούδα όμως μα-γεύτικε και πήρε την απόφαση να μην ξανά πετάξει και να ζήσει πάνω στο τραγουδιστό κουκούλι. Οι επιστήμονες συνέχισαν το τέλος της αδιάφορης ιστορίας. Η έξω πεταλούδα αφομοιώθηκε απ΄το κουκούλι και πέθανε επάνω του αφήνοντας μόνο μερικά ίχνη dna.
Επιμύθιο:Αν μα-γευτείς ΄αφομοιώνεσαι¨.

Το σχέδιο

Δεν είναι εύκολη δουλειά η ύπαρξη.
Ίσα ίσα ματώνει εκατομμύρια φορές το είναι σου.
Κι όμως ο ¨σχεδιαστής¨ είχε μελετημένο σχέδιο.
Ήταν προσεκτικός.
Έφτιαξε αόρατη κλωστή να δένει τις πληγές για να μην τρέχει φανερά το αίμα.
Για το μέσα βέβαια δεν βρήκε ακόμα γιατρικό.
Άπλετο ως τώρα αφήνεται το αίμα στα εντόσθια να κοπανιέται.
Η ζωή συνεχίζεται όμως αφού ορατή καμιά πληγή δεν έμεινε.
Μπερδεύεται η λογική.
Πονάει μα δεν αποδεικνύεται αρρώστια.
Κι όταν παραπονιέται και φωνάζει πως αδειάζουν οι φλέβες από αίμα τότε
οι επιστήμονες κραυγάζουν:
¨Ανεπαρκή αποδεικτικά στοιχεία, κύριοι, ανεπαρκή στοιχεία¨.

Δώρον άδωρον η μνήμη..

Η μνήμη...
πασχίζει να διατηρήσει εκείνο το οποίο πρόκειται, ωστόσο, να χαθεί.
Ακόμα κι όταν η ψυχή γιατρεύεται, η ευτυχία ηχεί τόσο αταίριαστη.
¨Δώρον άδωρον¨
Η δωρεά της αξίας και μια υπόγεια άρνηση να χαριστεί η ευτυχία ολόκληρη.
Κι η λύπη; ας την θάψω στο μπαούλο των αναμνήσεων κι αυτήν.
Τελικά η απουσία έχει δικό της λόγο, δική της γλώσσα.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Αυταπάτη;

Προσευχή:
Η αίτηση να καταργηθούν οι νόμοι του σύμπαντος
για χάρη ενός μοναδικού αιτούντος,
ο οποίος μάλιστα έχει προηγουμένως εξομολογηθεί πως είναι ανάξιος.
;;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Ζω ζωή;


Καρτέρι έστησα στο θάνατο, τρικλοποδιά θα του βάλω, μπας και ξεστραβωθεί.

Ούτε αυτός δεν ξέρει ότι υπάρχω.

Με ξέχασε ο θάνατος να ζω χωρίς ζωή.

Κόψε το νήμα που καίει και τυφλώνει τα κόκκινα μάτια μου.

Κόψε το νήμα γιατί θολώνει την σκέψη μου.

Κόψε το νήμα γιατί ρίχνει αλάτι στις πληγές της ψυχής μου.

Άσε το αίμα μου να πλημμυρίσει ένα πεζοδρόμιο και να κυλίσει μέχρι την τρύπα του υπονόμου.

Θέλει να βρει τ΄άλλα αίματα τ΄αδέρφια του εκεί που τα πετάνε.

( νομίζοντας ότι τα κρύβουν ρίχνοντάς τα στους υπονόμους)

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Ό,τι δεν ανήκει...

Πληρώνω όσο όσο...
Αρκεί να πάψω να θυμάμαι.
Χαμόγελα, ευτυχίες...
Αφού δεν μου ανήκουν πια γιατί βασανίζουν το μυαλό μου;

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Λίγη μυωπία, είπε γιατρός, θα βάλεις γυαλάκια και θα βλέπεις πεντακάθαρα.


Π ε ν τ α κ ά θ α ρ α ; ; ;


Ποιος σας είπε πως θέλω βλέπω;

Τυφλώστε με γιατί του Οιδίποδα θα ακολουθήσω το δρόμο και θα βγάλω τα μάτια μου με τα ίδια μου τα χέρια.


Μαργαριτα(ρά)κι


Ήθελα να λευτερωθώ.

Ψυχικά και διανοητικά.

Να απαλλαχθώ από φόβους θεών και φαντασμάτων, εωσφόρων και τεράτων.

Να απελευθερωθεί η ψυχή μου από τις ωδίνες και τις αγωνίες.

Ήρθες...(στεφάνι θαρρώ φορούσαν τα μαλλιά σου)

Ρούφηξα δύναμη κι ανάσα.

Νιώσαν αφράτη γλύκα τα μάτια της ψυχής μου.

Πρωταντίκρυσα τα χρώματα των δειλινών και τα λιογέρματα.

Λούστηκα την αγάπη σου.

Τώρα πια χαμογελώ σε κάθε πουλί που κελαηδά τον έρωτα, κάθε λουλούδι που μυρώνει η πρωινή δροσιά και κάθε δέντρο που κανακεύει ο ήλιος απαλά να μπουμπουκιάσει τον καρπό του.

Τώρα είσαι δίπλα μου...

η στάχτη μας μοιράζεται το ίδιο τασάκι,

οι καρδιές χτυπούν μ΄ένα ρυθμό,

Τώρα θέλω να παλέψω.


Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Κρίση


Η κρίση είναι γενική.


Κρίση ιδεών.

Κρίση αξιών.

Κρίση πιστεύω

και ιδανικών.

Όλα γυαλιά καρφιά

και ούτε ορόσημα

ούτε ελπίδα

ούτε έμπνευση

ούτε ενέργεια.

Δεν έχω γιατί ν΄αγωνιστώ.