Ω! είναι ωραία να μένεις στο κέντρο!

Έρχεται πρώτα εκείνη με την κόκκινη καρδιά-καταλαβαίνω.
Χαρωπή και κεφάτη πάντα.
Βγάζει από εντός της περισσή αναπνοή και την απλώνει στον αέρα..έτσι,
να χεις να ζήσεις κι εσύ σήμερα.
Ανοίγει τα ελαφίσια μάτια από ενθουσιασμό και λαλεί τις πρικγιπο-ιστορίες και σε πάει σε κείνα τα μέρη, τα ωραία.
Εκεί που οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και ό,τι κατεβάσει η κούτρα συζητιέται και αποσυντίθενται τα προβλήματα και υπάρχει ζωή.
Άλλος πλανήτης η καταλαβαίνω-καρδιά της.
Πω!Πω! πέρασε η ώρα. πρέπει να φύγει.
Με χαμόγελο την αποχαιρετίζεις κι ονειρεύεσαι την ζήση της τώρα που θα πάει να αγκαλιαστεί με τον πρίγκιπα!
Φεύγει...
Ααα, πως σκοτεινιάζει όταν φεύγει...

Ω, ναι είναι ωραία να μένεις στο κέντρο.
Έρχεται κι η άλλη, εκείνη με την δεν μισώ ποτέ αλλά φοβάμαι-καρδια.
Ζοφερή με θολό βλέμμα, τόσο αφοσιωμένη στα όλα!
Μονάκριβη! Δεν μιλά τόσο, μα λέει τα περισσότερα.
Έρχεται πιο συχνά γιατί στη δική της οικογένεια κάνει κρύο.
Βλέπεις όταν αφήνονται οι τρύπες με τον καιρό στον τοίχο, ρίχνουν τον τοίχο ολάκερο όταν φυσά ο άνεμος.
Κι έρχεται εκείνη να ζεσταθεί στην θαλπωρή που άφησε η πίσω της η πρώτη.
Α! να το. Έχει κι εκείνη ραντεβού!
Άλλη ιστορία , άλλος κόσμος, μεγάλες παρέες, αποπνικτικές αγκαλιές απ΄αυτές που σου στραπατσάρουν τα μάγουλα όταν βρίσκεσαι εντός τους.
Πω! πω! πέρασε η ώρα...το ραντεβού.
Με χαμόγελο την αποχαιρετίζεις και ονειρεύεσαι την ζήση της τώρα που θα χωθεί σε τρικούβερτες αγκαλιές.
Φεύγει...
Ααα, πως σκοτεινιάζει όταν φεύγει...

Ω! ναι είναι ωραία να μένεις στο κέντρο!
Έρχεται απ΄το σπίτι σου κι άλλη, η μικρότερη.
Πάντα πριν το ραντεβού της να σου διηγηθεί τους νεανικούς έρωτες και τα εφηβικά πάθη, έτσι για να χεις κι εσύ παρελθόν να σκέφτεσαι σήμερα.
Κι έπειτα φεύγει...
Αααα, πως σκοτεινιάζει όταν φεύγει...

Άλλοτε έρχονται κι άλλοι στο σπίτι σου όταν μένεις στο κέντρο,
πριν τα ψώνια...μετά τα ψώνια..
Κάποιοι άλλοι έρχονται και δεν ξανάρχονται.
διότι δεν δύνανται να αντέχουν τόση παράφορη αγάπη σ΄ένα τόσο μικρό κουζινάκι.

Ναι! είναι ωραία να μένεις στο κέντρο.

Μόνος.

Καρφωμένος στο κεντρικό πλακάκι της κουζίνας.

Ακίνητος, αμίλητος.

Ονειρεύεσαι την ζωή των άλλων, αυτών που σε επισκέπτονται.

Είναι ωραία να μένεις στο κέντρο!

Κιαν εσύ δεν έχεις ζωή, τι έγινε;
Έχουν τόσοι άλλοι...


Κι είναι και κάτι ξένοι μπαμπάδες καμια φορά, που θέλουν να δώσουν 14€
το μήνα να συνεισφέρουν στον κόπο σου.
Μα γιατί τέτοιο ξόδεμα;
13€ και 62,5 λεπτά είναι υπέρ αρκετά!

Ήτοι...

αι Ήττες...

η Ήττα..

ο Ήταν.-

Θ`αφήσω τις δουλειές και τις αναβολές
θα πάρω τη ζωή μου να πάω στις εξοχές
στα καθαρά νερά σε ρέματα βαθιά
θ`ανοίξω τα φτερά μου πάνω απ` τη θάλασσα
Θα πάρω τον καιρό σαν βήμα τυχερό
χειμώνες καλοκαίρια με βλέμμα καθαρό
Μη με ρωτάς που ζεις για να `ρθεις να με βρεις
τα σύνορα του κόσμου μονάχη να διαβείς


Κουράστηκε η ψυχή μου ελπίδες να μετρά
να βλέπει τα καράβια κρυμμένη στη στεριά
θέλω να βγω στον ήλιο στο φλογισμένο φως
στο γέλιο των ανόμων αθώος και μικρός..

Θα γίνω του νερού μια στάλα ουρανού
που χάνεται στο κύμα μ` απόκληρο του νου
Θα γίνω στον καιρό ένα πουλί μικρό
της άνοιξης τα χείλη γλυκά να τα φιλώ,
στην άλλη τη μεριά βουίζουν τα παιδιά
μελίσσι που γεννάει το γέλιο στην καρδιά
όταν θα βγούμ' εκεί με σώμα και ψυχή
πιασμένοι χέρι-χέρι σ` ατέλειωτη γιορτή

Κουράστηκε η ψυχή μου ελπίδες να μετρά
να βλέπει τα καράβια κρυμμένη στη στεριά
θέλω να βγω στον ήλιο στο φλογισμένο φώς
στο γέλιο των ανόμων αθώος και μικρός..

Δημητρης Ζερβουδάκης
Αλεξανδος Στεφόπουλος

φφφφφφφφφφφ..................

Δεν θα αρχίσω την ιστορία.
Μόνο το τέλος.
Μόνο τελείες πια.
Είπαμε, δεν στερηθήκαμε "τελών¨. Καλές αρχές αναζητούνται.
Όλα ήταν καλά, λοιπόν, όσο ζούσαμε την προσπάθεια μιας καλής αρχής.
Έπειτα το φρικασέ.
Σκοτωμένη απ΄τη δουλειά σκέφτηκα να σου κάνω φρικασέ.
Και σ΄ αναζήτησα να καμαρώσω να χορταίνεις.
Πουθενά εσύ.
Με κοίταξε ο εαυτός μου στον καθρέφτη με βλέμμα ¨στα λεγα εγώ..¨
Ααα, γύρισε τότε εκείνο το φρικασέ κατά πάνω μου και το λούστηκα, μα έφτιαξα ο βλάκας τόσο πολύ που κόντεψα να πνιγώ.
Όχι, δεν κόντεψα, πνίγηκα στους εμετούς.
Άμυνα της ψυχής ο εμετός και βγήκες επιτέλους απ΄τα σωθικά μου όπως όλοι οι ¨κλασικοί άχρηστοι πρίγκιπες που πουλάνε μούρη¨, καθούμενοι, πάντα, στις ρίζες των δέντρων, και ποτέ, ποτέ μια προσπάθεια να τ΄ανέβουν το ρημάδι.
Σ΄αυτό το σημείο, έχω να σου πω ότι: Ο εαυτός μου δεν με πρόδωσε.
Εγώ, έκανα τις υπερβάσεις μου. Όλες. Ε, πήα μου; Τις έκανα, δεν τις έκανα;
Εγω, δεν πρόκειται να λυτρωθώ ποτέ, άλλωστε, γιατί έχω προσβάλει αυτόν τον κόσμο...
Εγώ σεβάστηκα τον ύπνο σου, μα εσύ ποτέ την αϋπνία μου.
Ο καταπιεσμένος εσύ, λοιπόν.
Και ο στερημένος.
Όχι, εγώ δεν πρόκειται, κανένα αρρωστημένο, καταπιεσμένο πέος ν΄αγαπήσω.
Αυτό είναι ειλικρίνεια.
¨δεν, θέλω, δεν μπορώ, για όνομα Του Θεού τι είναι αυτά που γράφεις, με κούρασες, δεν ταιριάζουμε (σχεδόν νομοτελειακό, Γιάννη μου), μου τη σπας ¨ και άλλα μυριάδες.
Ξήγα ρε συ.
Ανθρωπιά.
Τόσο δύσκολο στα μέρη σας;

Πόσο δύσκολο να μπορείς να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου.
Πόσα νεκρά κύτταρα ζώης επάνω στο σάπιο σώμα σου.
Πόσες χαμένες προσπάθειες να αναπνευσεις άπνοο οξυγόνο.Τίποτα δεν δίνεται όση δύναμη και να βάλεις για να αρπάξεις.
Ταξιδέυει ο νους ενώ θα πρεπε να ταξιδευει το σώμα πάνω σε άλλα σώματα.Φοράς γυαλιά στα μάτια ενώ θα πρεπε να φοράς στην ψυχή.
Ξεπλένεις το πρόσωπο και το σώμα ενώ θα πρεπε να καθαρίζεις την ψυχή.
Σταματάς να νιώθεις για να μην πληγώνεσαι ενώ δεν θα σταματούσες να περπατάς για να μη σκοντάψεις.
Κοιμάσαι τη νύχτα για να επιδιορθώσεις τις βλάβες που προκάλεσε ή μέρα μέσα σου.
Κλείνεις τη θάλασσα σε πεθαμένα κάδρα για να τη έχεις πλάι σου αντί να την μυρίσεις για να την βάλεις μέσα σου.
Ξεσκονίζεις αναμνήσεις για να μην τις θολώνει η σκόνη μπας και ζωντανέψει η ανύπαρκτη χαρά.
Αναμασάς ασπρόμαυρες απόψεις που μοιάζουν δοντια χαλασμένα για να μην σε αποκάλουν βουβή.
Ακατανόητες σκιές τρομάζουν τους τοίχους σου και βελόνες οι στάλες της βρόχης τρυπάνε το κορμί σου.
Ζεις.... την ζώη που δεν υπάρχει, αγαπάς με πνιγμένη αγάπη, νιώθεις με πέτρινη καρδιά, δακρύζεις με δάκρυ στέρεο.
Καταλαβέ το όλοι θέλουν να σε σώσουν απ τον γκρεμό αλλά δεν έχουν χέρια να σε τραβήξουν.και πως... αφού στο ένα το κινητό στο άλλο το χρήμα.

Μου πέταξες το μπαλάκι της εξαφάνισης
Ωραία. στο πετάω πίσω.
Να δούμε ποιος θα κερδίσει στην αντι-στέρηση!

λες και το φιλί πήρε και την αναπνοή μου μαζί..
Ξ-έχασα να ζω.

Πιστεύεις στα παραμύθια;
Ναι;
Κακώς...
πολύ κακώς....

Είμαι 27 χρονών. Ζω απόλυτα μόνη.
Κάποτε είχα αισθανθεί μια χαρά.
Η μοναχική ζωή υποφέρεται.
Με μια, όμως, χαρά είναι αβάσταχτη.
Λατρεύω το πάθος σαν άνθρωπος.
Φοβάμαι να του δοθώ.
Μια φορά.
Είχα αγκαλιαστεί κι εγώ.
Ούρλιαζα, ήθελα να σκοτώσω.
Η αγάπη βγαίνει απ΄τη χολή.
Πόσο κακή ένιωσα την αγάπη.
Είμαι 27 χρονών.
Κάποτε ένιωσα μια χαρά.
Σαν τροφή.
Σαν ζωντανό στερημένο σώμα.
Σαν ανατιγμένα πόδια που παράτησαν στο χώμα
μια ζεστή φουσκωμένη κοιλιά.
Σαν δέκα φορές τα μικρά ράμφη.
Σαν τρυφεροί λαιμοί που καταπίνουν...

(είναι τόσο δικό μου αυτό το κείμενο κιας μην το έγραψα εγώ...τόσο δικό μου)

Γιατί καλή μου παχύσαρκη κυριούλα φοράς το 12κάποντο και γέρνεις σαν την βάρκα, μοιάζει τόσο να υποφέρει το έρμο το παπούτσι, και το πλήρωσες και 300 ευρώ για να βγάλεις 40 κάλλους χωρίς ποτέ να έχεις σκεφτεί να καταπολεμήσεις αυτόν τον ένα τον μεγάλο. Ναι αυτόν στον εγκέφαλο που στο είπαν στην τηλεόραση και το πίστεψες και θέλησες στα 50κάτι να το παίξεις ζαργάνα.

Γιατί;;

έχει κάτι ωραία ισόπατα σανδαλάκια για το δικό σου μέγεθος...τα φοράς και πετάς, άλλος άνθρωπος θα νιώσεις αν κατέβεις απ΄το παπούτσι - ξυλοπόδαρο.

Ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή,

μυριάδες πεινάνε τα παιδάκια και πεθαίνουν

και οι άλλοι, τέτοια έμπνευση που την είχαν, φτιάξαν το μεγαλύτερο σάντουιτς για το βιβλίο γκίνες!!!!!!!!Εν καιρό πολέμου!Οι άλλοι πως θα μπουν στο γκίνες!

Ασύλληπτο!

Πεθαίνουν μιλιούνια τα παιδιά του κόσμου και ξεσηκωθήκαμε για τον Αλέξη επειδή τον σκότωσε μπάτσος λες και δεν δολοφονούμε με την αδράνεια και την αδιαφορία μας εμείς κάθε μέρα όλα εκείνα τα όμορφα αγγελούδια με τα μεγάλα μάτια.

Εδώ ζω λοιπόν κι εγώ κατάρα μου...

Μα δεν θα ξαναβγώ για βόλτα, αγάπη μου, ούτε τηλεόραση θ΄ανοίξω, όπως και πρώτα.

Κι αν και πάλι με θεωρείς παράξενη, σκότωσέ με αγάπη μου, άρχισε να με στενεύει αυτό το κορμί.

Είναι τόσο λίγοι όλοι αυτοί μέσα τους.
Βγαίνουν, έχουν το βήμα, δήθεν φωνάζουν, δήθεν ζητάνε, δήθεν..δήθεν..δήθεν.
Δημιουργούνε -δήθεν- για κορίτσια με σπυράκια και χαμηλή αυτοεκτίμηση
και η δική τους ερωτική όρεξη ζητά μόνο κώλους με θέα τα άσπρα σύννεφα.
Όλοι στην αρχή -δήθεν- λευκά ενοχικοί και μετά ούτε τ΄άσπρου αγγέλου τους νερό.
Φωνάζουν απ΄το βήμα θαρρείς και καρφώνουν με μαχαίρια -πέστα, λες, και καμαρώνεις που τελικά απ΄ότι φαίνεται είστε πολλοί στον αγώνα.
Σκατά.
Αν ήσασταν πολλοί θα μαζευόσασταν
Για τα μάτια του κόσμου
ΚΑΙ η συμπόνια ΚΑΙ η ευσπλαχνία
ΚΑΙ η φωνή σας.
Τίποτα αν περάσεις το στάδιο των καμπόσων ευρώ και άνω καφρίζεις και δεν έχει επιστροφή.
Αντί για ¨ο έχων δύο, χαρίζει το ένα¨ εσείς ¨ο έχων δύο μεθά και αποζητά τα δεκαδύο¨
Οκ και πάρτε τα.
Να δω τι σκατά θα τα κάνετε.

κοιτάζω αυτά τα μελιά μάτια, τα μεγάλα, τα γαλήνια..

Θέλω να σου φωνάξω

όσο απλός κι αν είναι ο κόσμος τους αξίζει να τους δοθεί η ευκαιρία να σ΄αγαπήσουν.

Κι αν δεν είναι ευτυχία να σ΄αγαπάμε τότε τί είναι;

Θα την τσακίσω εγώ την νοσταλγία σου

ΚΑΙ την απουσία σου ΚΑΙ την αναμονή σου.

Τώρα έχω ολόδικιά μου ανθισμένη πορτοκαλιά.

Εκεί πλάι στα ανθάκια είχε δυο μπουμπούκια μάτια.

Ε! λοιπόν τώρα γίναν τέσσερα!!!!

Άλλη μια φορά θα νικήσω τις πιθανότητες!

(γιατί είμαι κι εγώ tsoumepa)

σι Μαριό Μαριό... μμμ όχι..
σι ντο ρε μι μακαρό..ούτε..
Δεν θυμάμαι το ρυθμό.
Θυμάμαι όμως το χέρι που άγγιξε το δικό μου
για να παίξουμε
το παιχνίδι.
Ναι.
Άγγιγμα παιδικό,
τρυφερό.

Και μετά υπάρχεις,
δικαιολογώντας την ύπαρξη όλων των ωραίων πραγμάτων.

Τρομακτικό.
Ναι συγγνώμη δεν στο είπα.
Οι ευτυχίες, στο δικό μου κόσμο, είναι τρομακτικές.

Σήμερα θα παίξουμε τον τρόμο λοιπόν.

"Αγαλματάκια ακούνητα,
αμίλητα,
αγέλαστα.
Μέρα ή νύχτα;"

σι Μαριό Μαριό
σι ντορεμί μακαρό μακαρό...

Αυτό το τιπ τιπ τιπ
ποτέ δεν το κατάλαβα....

Καθόλου υποφερτό δεν είναι να έχεις γεννηθεί υπο-χρεωμένος.

Μοιάζει σχεδόν αμαρτία το μυαλό σου να σκέφτεται μονίμως "ερμητικά¨

και το σώμα να ΄ναι τόσο σφιχτά δεμένο στις επίγειες υποχρεώσεις

Η εκ γενετής ανελευθερία είναι Α Δ Ι Κ Ι Α!

ωραία...

και έχεις και κάτι φίλους ώρες ώρες..

τους κοιτάς σαν ερωτευμένος και φουσκώνει το στήθος σου

λες και μπήκε μέσα εκεί ολόκληρη η θάλασσα...

και σου λείπει να γίνετε πάλι παιδιά,

να περπατάτε ξυπόλητοι στις ζεστές ανοιξιάτικες βροχούλες

και θέλεις να κάνετε βόλτες με τ΄αυτοκίνητο με κατεβασμένα τζάμια για να μπαίνει μέσα η βροχή

και μετά νιώθεις να πετάς και να γίνεσαι μπαλόνι και μετά πουλί και μετά τρεις φορές μπαλόνι και τρεις φορές μαντίλι και πουλί και πετάς...

κι ο κόσμος αστράφτει από κάτω,

όλα όμορφα και θολά σαν να τα κοιτάζεις με βουρκωμένα μάτια.

και σκέφτεσαι τί τυχερός που είμαι να ΄χω δικούς μου τέτοιους φίλους.

Δεν άκουσες..

Σκεφτόσουν: Θεέ μου, είμαι τόσο σημαντικός για μένα,
μην αφήσεις να χαθώ.
Σου φώναζα: και για μένα είσαι τόσο σημαντικός,
μη χαθείς.
Εσύ εμένα δεν μ΄άκουσες.
Ελπίζω εσένα να σ΄άκουσε ο Θεός.

καμία λέξη και καμιά προσβολή δεν μπορεί να φέρει μέσα μου τη θύελλα που φέρνει η απουσία σου.
κρίμα έτσι να ΄ναι φτιαγμένος ο κόσμος γεμάτος απουσίες.
Ναι. Το ψέμα είναι πάντα εκεί,
ακλόνητο κι ελκυστικό.
Νιώθω τον μαγνήτη του γιαυτό σε συγχωρώ για τα
ψέματα που άφησες να εννοηθούν.
Όχι, όχι, μην το ξαναπείς, δεν είμαι λυπημένη.
Όταν φτάνεις στο έσχατο της λύπης μια αρωματισμένη γαλήνη σε κυριεύει.
Δεν γνωρίζω, βέβαια, για ποιο λόγο δεν ονόμασαν ακόμα αυτό το συναίσθημα.
Μήτε και βρίσκω λόγους που κάποιοι προσπαθούν να τα περιγράψουν.
Απλώς υπάρχουν.
Σαν κι εμένα.
Από τότε που εξαφανίστηκε η σκιά σου..απλώς υπάρχω. (κι αυτό το 'υπάρχω'
γι αυτούς που με κοιτούν και νομίζουν ότι με βλέπουν γιατί εγώ, μέσα μου, έχω χάσει την ύπαρξή μου. Θα παράπεσε, μάλλον, την ώρα που με ξέσκιζες για να μπεις μέσα μου.)

Ηταν, ήταν , ήταν...

Τώρα για σπίτι έχω το πλακάκι στο πάτωμα που υπέθεσα ότι πέρασες την περισσότερη ώρα επάνω του. Ένα μοναδικό πλακάκι, εκεί επάνω θυμάμαι.
Εσένα θυμάμαι ή εμένα;
Τώρα έχει λόγους η καταιγίδα να ξεσπάσει στα μάτια μου.
Ένα ποτήρι που έσπασε,
λίγο κρασί που χύθηκε
και τα γυαλιά στα μάτια μου..
Κοίτα που κόντεψα να πιστέψω πως γέλασα!
Τέλως πάντων..
Έγινε δεκτή η παραίτησή σου.
Κρίμα.
Είχες πολλά ακόμα εδώ να χάσεις.

Τιποτα

Έτσι πάντα απρόσκλητο και να πονάει.

Το τίποτα....