Για πες μου, λοιπόν, μαμά, εσύ που πάντα όλα τα ήξερες, πες μου να μάθω πώς γίνονται τα παιδιά δυνατά, πώς γίνεται να μην μασάνε τα λόγια τους και να μην παίζουν με τα ξέφτια κάτω από τραπέζι, πες μου ωραία μου εσύ, πες μου, εσύ, η πιο ωραία του ουρανού και της γης, που αν γεννιόσουν ξανά πάλι η πιο ωραία μαμά θα γινόσουν, πες μου να μάθω πώς γίνονται τα παιδιά δυνατά, πες μου, μαμά, πώς αγαπούν και πώς ησυχάζουν τα παιδιά και μεγαλώνουν και καταλαβαίνουν, γιατί δεν ξέρω πως μεγαλώνουν, κρατάω καλά το πιρούνι; και μήπως κάνω λάθος στο ποτήρι του κρασιού; Για πες μου, μαμά, ποιανού είναι η θάλασσα; θα το μάθω ποτέ ή μήπως θα σβήσω χωρίς να την δω;Ψάξε και βρες, εσύ που όλα τα βρίσκεις, γιατί γίνονται όλα άλλ΄αντ΄άλλων, γιατί φεύγουν οι φίλοι μου; Πες μου, μαμά, είμαι αρκετή για να μ΄αγαπήσουν ως την άκρη τ΄ουρανού; Άραγε πάντα θα πονάω για τις λέξεις που δεν έχω να μιλήσω, πάντα, όταν σουρουπώνει, θα πονάω σωπαίνοντας για όσα είδα, για τα παιδιά με ωραίες βρόμικες φόρμες που είναι καθισμένα σε μια μικρή αυλή, για το βουνό απέναντι, για τα σύννεφα που περνούν βιαστικά, κάνοντας σχέδια, αλλάζοντας σχήματα και για την θάλασσα, μπλε και πράσινη σαν αγαπημένα μάτια..κιόλα τούτα να μου πονάνε την καρδιά και να μην μπορώ να περιγράψω όχι αυτά που είδα μα όσα ένιωσα κοιτάζοντας τον κόσμο. Τρέμει η καρδιά μου και κατρακυλά σαν άστρο που ξεκόλλησε και πάει... Πες μου, μαμά μου, ο ουρανός θα είναι πάντα εκεί ψηλά ή η καρδιά του ξεκόλλησε και πάει...
(Μυρτώ σ΄ευχαριστώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου