ωραία...

και έχεις και κάτι φίλους ώρες ώρες..

τους κοιτάς σαν ερωτευμένος και φουσκώνει το στήθος σου

λες και μπήκε μέσα εκεί ολόκληρη η θάλασσα...

και σου λείπει να γίνετε πάλι παιδιά,

να περπατάτε ξυπόλητοι στις ζεστές ανοιξιάτικες βροχούλες

και θέλεις να κάνετε βόλτες με τ΄αυτοκίνητο με κατεβασμένα τζάμια για να μπαίνει μέσα η βροχή

και μετά νιώθεις να πετάς και να γίνεσαι μπαλόνι και μετά πουλί και μετά τρεις φορές μπαλόνι και τρεις φορές μαντίλι και πουλί και πετάς...

κι ο κόσμος αστράφτει από κάτω,

όλα όμορφα και θολά σαν να τα κοιτάζεις με βουρκωμένα μάτια.

και σκέφτεσαι τί τυχερός που είμαι να ΄χω δικούς μου τέτοιους φίλους.