καμία λέξη και καμιά προσβολή δεν μπορεί να φέρει μέσα μου τη θύελλα που φέρνει η απουσία σου.
κρίμα έτσι να ΄ναι φτιαγμένος ο κόσμος γεμάτος απουσίες.
Ναι. Το ψέμα είναι πάντα εκεί,
ακλόνητο κι ελκυστικό.
Νιώθω τον μαγνήτη του γιαυτό σε συγχωρώ για τα
ψέματα που άφησες να εννοηθούν.
Όχι, όχι, μην το ξαναπείς, δεν είμαι λυπημένη.
Όταν φτάνεις στο έσχατο της λύπης μια αρωματισμένη γαλήνη σε κυριεύει.
Δεν γνωρίζω, βέβαια, για ποιο λόγο δεν ονόμασαν ακόμα αυτό το συναίσθημα.
Μήτε και βρίσκω λόγους που κάποιοι προσπαθούν να τα περιγράψουν.
Απλώς υπάρχουν.
Σαν κι εμένα.
Από τότε που εξαφανίστηκε η σκιά σου..απλώς υπάρχω. (κι αυτό το 'υπάρχω'
γι αυτούς που με κοιτούν και νομίζουν ότι με βλέπουν γιατί εγώ, μέσα μου, έχω χάσει την ύπαρξή μου. Θα παράπεσε, μάλλον, την ώρα που με ξέσκιζες για να μπεις μέσα μου.)