Μου πέταξες το μπαλάκι της εξαφάνισης
Ωραία. στο πετάω πίσω.
Να δούμε ποιος θα κερδίσει στην αντι-στέρηση!

λες και το φιλί πήρε και την αναπνοή μου μαζί..
Ξ-έχασα να ζω.

Πιστεύεις στα παραμύθια;
Ναι;
Κακώς...
πολύ κακώς....

Είμαι 27 χρονών. Ζω απόλυτα μόνη.
Κάποτε είχα αισθανθεί μια χαρά.
Η μοναχική ζωή υποφέρεται.
Με μια, όμως, χαρά είναι αβάσταχτη.
Λατρεύω το πάθος σαν άνθρωπος.
Φοβάμαι να του δοθώ.
Μια φορά.
Είχα αγκαλιαστεί κι εγώ.
Ούρλιαζα, ήθελα να σκοτώσω.
Η αγάπη βγαίνει απ΄τη χολή.
Πόσο κακή ένιωσα την αγάπη.
Είμαι 27 χρονών.
Κάποτε ένιωσα μια χαρά.
Σαν τροφή.
Σαν ζωντανό στερημένο σώμα.
Σαν ανατιγμένα πόδια που παράτησαν στο χώμα
μια ζεστή φουσκωμένη κοιλιά.
Σαν δέκα φορές τα μικρά ράμφη.
Σαν τρυφεροί λαιμοί που καταπίνουν...

(είναι τόσο δικό μου αυτό το κείμενο κιας μην το έγραψα εγώ...τόσο δικό μου)

Γιατί καλή μου παχύσαρκη κυριούλα φοράς το 12κάποντο και γέρνεις σαν την βάρκα, μοιάζει τόσο να υποφέρει το έρμο το παπούτσι, και το πλήρωσες και 300 ευρώ για να βγάλεις 40 κάλλους χωρίς ποτέ να έχεις σκεφτεί να καταπολεμήσεις αυτόν τον ένα τον μεγάλο. Ναι αυτόν στον εγκέφαλο που στο είπαν στην τηλεόραση και το πίστεψες και θέλησες στα 50κάτι να το παίξεις ζαργάνα.

Γιατί;;

έχει κάτι ωραία ισόπατα σανδαλάκια για το δικό σου μέγεθος...τα φοράς και πετάς, άλλος άνθρωπος θα νιώσεις αν κατέβεις απ΄το παπούτσι - ξυλοπόδαρο.

Ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή,

μυριάδες πεινάνε τα παιδάκια και πεθαίνουν

και οι άλλοι, τέτοια έμπνευση που την είχαν, φτιάξαν το μεγαλύτερο σάντουιτς για το βιβλίο γκίνες!!!!!!!!Εν καιρό πολέμου!Οι άλλοι πως θα μπουν στο γκίνες!

Ασύλληπτο!

Πεθαίνουν μιλιούνια τα παιδιά του κόσμου και ξεσηκωθήκαμε για τον Αλέξη επειδή τον σκότωσε μπάτσος λες και δεν δολοφονούμε με την αδράνεια και την αδιαφορία μας εμείς κάθε μέρα όλα εκείνα τα όμορφα αγγελούδια με τα μεγάλα μάτια.

Εδώ ζω λοιπόν κι εγώ κατάρα μου...

Μα δεν θα ξαναβγώ για βόλτα, αγάπη μου, ούτε τηλεόραση θ΄ανοίξω, όπως και πρώτα.

Κι αν και πάλι με θεωρείς παράξενη, σκότωσέ με αγάπη μου, άρχισε να με στενεύει αυτό το κορμί.

Είναι τόσο λίγοι όλοι αυτοί μέσα τους.
Βγαίνουν, έχουν το βήμα, δήθεν φωνάζουν, δήθεν ζητάνε, δήθεν..δήθεν..δήθεν.
Δημιουργούνε -δήθεν- για κορίτσια με σπυράκια και χαμηλή αυτοεκτίμηση
και η δική τους ερωτική όρεξη ζητά μόνο κώλους με θέα τα άσπρα σύννεφα.
Όλοι στην αρχή -δήθεν- λευκά ενοχικοί και μετά ούτε τ΄άσπρου αγγέλου τους νερό.
Φωνάζουν απ΄το βήμα θαρρείς και καρφώνουν με μαχαίρια -πέστα, λες, και καμαρώνεις που τελικά απ΄ότι φαίνεται είστε πολλοί στον αγώνα.
Σκατά.
Αν ήσασταν πολλοί θα μαζευόσασταν
Για τα μάτια του κόσμου
ΚΑΙ η συμπόνια ΚΑΙ η ευσπλαχνία
ΚΑΙ η φωνή σας.
Τίποτα αν περάσεις το στάδιο των καμπόσων ευρώ και άνω καφρίζεις και δεν έχει επιστροφή.
Αντί για ¨ο έχων δύο, χαρίζει το ένα¨ εσείς ¨ο έχων δύο μεθά και αποζητά τα δεκαδύο¨
Οκ και πάρτε τα.
Να δω τι σκατά θα τα κάνετε.

κοιτάζω αυτά τα μελιά μάτια, τα μεγάλα, τα γαλήνια..

Θέλω να σου φωνάξω

όσο απλός κι αν είναι ο κόσμος τους αξίζει να τους δοθεί η ευκαιρία να σ΄αγαπήσουν.

Κι αν δεν είναι ευτυχία να σ΄αγαπάμε τότε τί είναι;

Θα την τσακίσω εγώ την νοσταλγία σου

ΚΑΙ την απουσία σου ΚΑΙ την αναμονή σου.

Τώρα έχω ολόδικιά μου ανθισμένη πορτοκαλιά.

Εκεί πλάι στα ανθάκια είχε δυο μπουμπούκια μάτια.

Ε! λοιπόν τώρα γίναν τέσσερα!!!!

Άλλη μια φορά θα νικήσω τις πιθανότητες!

(γιατί είμαι κι εγώ tsoumepa)

σι Μαριό Μαριό... μμμ όχι..
σι ντο ρε μι μακαρό..ούτε..
Δεν θυμάμαι το ρυθμό.
Θυμάμαι όμως το χέρι που άγγιξε το δικό μου
για να παίξουμε
το παιχνίδι.
Ναι.
Άγγιγμα παιδικό,
τρυφερό.

Και μετά υπάρχεις,
δικαιολογώντας την ύπαρξη όλων των ωραίων πραγμάτων.

Τρομακτικό.
Ναι συγγνώμη δεν στο είπα.
Οι ευτυχίες, στο δικό μου κόσμο, είναι τρομακτικές.

Σήμερα θα παίξουμε τον τρόμο λοιπόν.

"Αγαλματάκια ακούνητα,
αμίλητα,
αγέλαστα.
Μέρα ή νύχτα;"

σι Μαριό Μαριό
σι ντορεμί μακαρό μακαρό...

Αυτό το τιπ τιπ τιπ
ποτέ δεν το κατάλαβα....

Καθόλου υποφερτό δεν είναι να έχεις γεννηθεί υπο-χρεωμένος.

Μοιάζει σχεδόν αμαρτία το μυαλό σου να σκέφτεται μονίμως "ερμητικά¨

και το σώμα να ΄ναι τόσο σφιχτά δεμένο στις επίγειες υποχρεώσεις

Η εκ γενετής ανελευθερία είναι Α Δ Ι Κ Ι Α!

ωραία...

και έχεις και κάτι φίλους ώρες ώρες..

τους κοιτάς σαν ερωτευμένος και φουσκώνει το στήθος σου

λες και μπήκε μέσα εκεί ολόκληρη η θάλασσα...

και σου λείπει να γίνετε πάλι παιδιά,

να περπατάτε ξυπόλητοι στις ζεστές ανοιξιάτικες βροχούλες

και θέλεις να κάνετε βόλτες με τ΄αυτοκίνητο με κατεβασμένα τζάμια για να μπαίνει μέσα η βροχή

και μετά νιώθεις να πετάς και να γίνεσαι μπαλόνι και μετά πουλί και μετά τρεις φορές μπαλόνι και τρεις φορές μαντίλι και πουλί και πετάς...

κι ο κόσμος αστράφτει από κάτω,

όλα όμορφα και θολά σαν να τα κοιτάζεις με βουρκωμένα μάτια.

και σκέφτεσαι τί τυχερός που είμαι να ΄χω δικούς μου τέτοιους φίλους.

Δεν άκουσες..

Σκεφτόσουν: Θεέ μου, είμαι τόσο σημαντικός για μένα,
μην αφήσεις να χαθώ.
Σου φώναζα: και για μένα είσαι τόσο σημαντικός,
μη χαθείς.
Εσύ εμένα δεν μ΄άκουσες.
Ελπίζω εσένα να σ΄άκουσε ο Θεός.

καμία λέξη και καμιά προσβολή δεν μπορεί να φέρει μέσα μου τη θύελλα που φέρνει η απουσία σου.
κρίμα έτσι να ΄ναι φτιαγμένος ο κόσμος γεμάτος απουσίες.
Ναι. Το ψέμα είναι πάντα εκεί,
ακλόνητο κι ελκυστικό.
Νιώθω τον μαγνήτη του γιαυτό σε συγχωρώ για τα
ψέματα που άφησες να εννοηθούν.
Όχι, όχι, μην το ξαναπείς, δεν είμαι λυπημένη.
Όταν φτάνεις στο έσχατο της λύπης μια αρωματισμένη γαλήνη σε κυριεύει.
Δεν γνωρίζω, βέβαια, για ποιο λόγο δεν ονόμασαν ακόμα αυτό το συναίσθημα.
Μήτε και βρίσκω λόγους που κάποιοι προσπαθούν να τα περιγράψουν.
Απλώς υπάρχουν.
Σαν κι εμένα.
Από τότε που εξαφανίστηκε η σκιά σου..απλώς υπάρχω. (κι αυτό το 'υπάρχω'
γι αυτούς που με κοιτούν και νομίζουν ότι με βλέπουν γιατί εγώ, μέσα μου, έχω χάσει την ύπαρξή μου. Θα παράπεσε, μάλλον, την ώρα που με ξέσκιζες για να μπεις μέσα μου.)

Ηταν, ήταν , ήταν...

Τώρα για σπίτι έχω το πλακάκι στο πάτωμα που υπέθεσα ότι πέρασες την περισσότερη ώρα επάνω του. Ένα μοναδικό πλακάκι, εκεί επάνω θυμάμαι.
Εσένα θυμάμαι ή εμένα;
Τώρα έχει λόγους η καταιγίδα να ξεσπάσει στα μάτια μου.
Ένα ποτήρι που έσπασε,
λίγο κρασί που χύθηκε
και τα γυαλιά στα μάτια μου..
Κοίτα που κόντεψα να πιστέψω πως γέλασα!
Τέλως πάντων..
Έγινε δεκτή η παραίτησή σου.
Κρίμα.
Είχες πολλά ακόμα εδώ να χάσεις.

Τιποτα

Έτσι πάντα απρόσκλητο και να πονάει.

Το τίποτα....